Ένα ταξίδι στα νησιά μας!!!

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, υπάρχει ο μύθος, ότι όταν ο Δημιουργός, τελείωσε τη δημιουργία του την έκτη ημέρα, στάθηκε με τις λάσπες στα χέρια, για να θαυμάσει το έργο του, στη συνέχεια τίναξε τα χέρια του, και όπου έπεσαν τα κομμάτια της λάσπης, δημιουργήθηκαν τα νησιά μας, τόσο όμορφα και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.

Με κάποια από αυτά θα ασχοληθούμε σήμερα.
Ένα καλωσόρισμα ζεστό, στο νησί της Κάσου, ανάμεσα στο Κρητικό, το Καρπάθιο και το Λιβυκό πέλαγος. Στη Κάσο υπάρχει η Πάνω Γη, και η Πέρα Γη. Οι χρήσεις της γης εναλλάσσονται ανά ένα με δύο χρόνια. Τη μια χρονιά σπέρνουν και θερίζουν με τους παλιούς και κουραστικούς τρόπους στη μία, και βόσκουν πρόβατα και φτιάχνουν τυρί στην άλλη. Εδώ συναντάμε 22 διαφορετικής ποιότητας και γεύσης γαλακτοκομικά προϊόντα. Μερικά από αυτά είναι η σιτάκα, τα αποψήματα, η αλευρά, η ελαϊκή, το αλμυροτύρι, ο βούτυρος ο ψητάρης και λιωματάρης, η νηστίσιμη μυζήθρα.
Είναι το νοτιότερο από τα νησιά των Δωδεκανήσων, και η ιστορία του αρχίζει από τη 3η χιλιετία π.χ και φτάνει στην κορύφωση της το 1821 με την Επανάσταση.
Πέντε χωριά έχει η Κάσος, τα περισσότερα γύρω από το βορινό κόλπο της Μπούκας. Πρωτεύουσα και λιμάνι είναι το Φρυ, με προστάτη τον Άγιο Σπυρίδωνα. Πιο ανατολικά είναι ο Εμπορειός, το αρχαίο λιμάνι, πιο πάνω η Παναγία και πιο ψηλά το Πόλι, η αρχαία πρωτεύουσα.
Από την άλλη πλευρά η Αγία Μαρίνα και στην ενδοχώρα το Αρβανιτοχώρι. Σκορπισμένα παντού τα παλιά καπετανόσπιτα. 
Έχει υπέροχες παραλίες και ακόμα πιο υπέροχες διαδρομές στο εσωτερικό του νησιού, στα σπήλαια , την Ελληνοκαμάρα με το τεράστιο άνοιγμα που περιορίζεται από την κυκλώπεια οχύρωση και τον Άι Γιώργη με τα κελιά του που μπορείς να μείνεις όσο θέλεις.

Το επίσημο όνομα του Καστελόριζου είναι Μεγίστη. 
Έχει έκταση 9 τ.χλμ και κάποτε είχε 13000 κατοίκους. Σήμερα δεν φτάνουν ειδικά το χειμώνα τους 300. Τα δίπατα σπίτια δείχνουν ότι οι κάτοικοι πλούτισαν από το εμπόριο και την αλιεία σπόγγου. Η κατοίκηση του ήταν συνεχής από τη νεολιθική περίοδο, μια και είναι το καλύτερο φυσικό λιμάνι της Μεσογείου.
Εκτός από τα αρχαία μνημεία, υπάρχουν και βυζαντινά, όπως το άριστα διατηρημένο Παλαιόκαστρο, και μεσαιωνικά όπως το Καστέλο Ρόσο των Ιωαννιτών Ιπποτών, από το οποίο πήρε και το όνομα του το νησί.
Τα Πηγάδια είναι η μία από τις δύο συνοικίες του νησιού, που απλώνεται γύρω από το λιμάνι.
Η άλλη είναι τα Χωράφια περιβάλλει την εκκλησία Αγίου Κων/νου και Ελένης, της οποίας ο τρούλος στηρίζεται σε γρανιτένιους ογκόλιθους από το ναό του Απόλλωνα στη Λυκία.
Επί Ιταλικής κατοχής πολλοί κάτοικοι μετανάστευσαν στην Αίγυπτο και στην Αυστραλία. Από τα Χωράφια, 401 σκαλοπάτια, οδηγούν στο οροπέδιο του βουνού, κι από εκεί ένα μονοπάτι οδηγεί στο καστρομονάστηρο του Άι Γιώργη και τη κατακόμβη του Αγίου Χαραλάμπους που κρύβεται στο εσωτερικό του.

Στην εικόνα βλέπουμε άποψη της Στρογγύλης, που υπάγεται στο Καστελόριζο, και δεν είναι απλά μια βραχονησίδα.
Είναι η τελευταία στα ανατολικά της Ελλάδας, και θαλασσινό σύνορο της χώρας, και της Ευρώπης με την Ασία.
Ο παλιός φάρος της Στρογγύλης, αποτελεί έκθεμα στο μουσείο του Καστελόριζου.

 Υπάρχει ακόμα η Ρώγη, Ροπή ή Ρω, ένα νησάκι στα δυτικά του Καστελόριζου, που πρωτοκατοικήθηκε από την αρχαιότητα.
Στο λιμάνι βρίσκεται η εκκλησία του Άι Γιώργη, και το μνημείο της ''κυράς της Ρω'', Δέσποινας Αχλαδιώτου, που έμεινε στο νησί για δεκαετίες για να υψώνει κάθε μέρα την Ελληνική σημαία.
Το Καστελόριζο και τη γύρω περιοχή, θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι βλέπουν σαν ορεκτικό, εδώ και καιρό οι Τούρκοι.

Η Γαύδος που κατά καιρούς είχε διάφορα ονόματα, όπως Κλαύδος, Κλαύδη, Γκότζι ή Μπουγκατόζ, είναι το νοτιότερο νησί της Ευρώπης και έχει ιστορία με αρχή πριν από πέντε χιλιετίες.
Πολλοί λένε ότι ήταν πατρίδα της Καλυψούς, μια και πιστεύουν ότι στη θαλάσσια σπηλιά του Λαυρακά, κράτησε επί έξι χρόνια με τη μαγεία της, αιχμάλωτο τον Οδυσσέα.
Είναι εξαρτημένη από τη Γόρτυνα της Κρήτης, κι από το πολύ πληθυσμό που είχε κάποτε, έχουν απομείνει εκατό μόνιμοι κάτοικοι, που μοιράζονται στο Σαρακήνικο, στο Καστρί 4 χλμ από την Καραβέ, το λιμάνι του νησιού, στην Άμπελο με τα ερείπια του φάρου, που ήταν δεύτερος κάποτε σε μέγεθος παγκοσμίως, και στα Βατσιανά το νοτιότερο χωριό της Ευρώπης. Οι κουρσάροι του Μεσαίωνα τη χρησιμοποιούσαν σαν απάγκιο, από τους ανέμους, και σαν ορμητήριο, λεηλατώντας συγχρόνως τα χωριά, που γι' αυτό το λόγο φτιάχτηκαν μακριά από τις παραλίες.
Μια τεράστια καρέκλα, έργο εικαστικό Ρώσων εποίκων, έχει στηθεί στις Καμάρες στο ακρωτήριο Τρυπητή. 
Το μεσαίωνα το νησί ήταν έδρα επισκόπου, εποχή που οι κάτοικοι έφταναν τους 8000. Υπάρχει η πεποίθηση ότι εδώ σταμάτησε το πλοίο που μετέφερε τον Απόστολο Παύλο, στη Ρώμη. Ερήμωσε επί Ενετοκρατίας με τις επιδρομές των κουρσάρων ,και ξανακατοικήθηκε επί Τουρκοκρατίας, πιθανότατα από Σφακιανούς. 
Επί Μεταξά υπήρξε τόπος εξορίας, για διάφορους όπως ο Άρης Βελουχιώτης, και ο Μάρκος Βαφειάδης.

Το μικρό νησί, στο Λιβυκό πέλαγος, είναι το Κουφονήσι Κρήτης, στη νότια πλευρά του νομού Λασιθίου, το οποίο ερήμωσε για άγνωστη αιτία, έπειτα από κατοίκηση χιλιετιών. 
Αυτό είναι συμπέρασμα βγαλμένο, από τα πλούσια αρχαιολογικά ευρήματα του νησιού.
Βουνά άμμου και πεντακάθαρα νερά αντικαθιστούν την έλλειψη πολιτισμού.

Στην Ήμερη Γραμβούσα, το νησάκι των Χανίων, με την ωραία παραλία και το φυσικό λιμάνι, οι Ενετοί έχτισαν απόρθητο κάστρο, το οποίο κατέλαβαν οι Τούρκοι με δωροδοκία του φρούραρχου. Και οι Κρήτες το πήραν κι αυτοί με πονηριά στη συνέχεια, γύρω στα 1825 για να το μετατρέψουν σε ορμητήριο πειρατών.
Η άσχημη αυτή εικόνα της Ελλάδας, σταμάτησε μόνο μετά την επέμβαση του Καποδίστρια.

Η Σπιναλόγκα, που πρόσφατα ανασύρθηκε στη μνήμη μας από τη σειρά ''το νησί'', είναι στην είσοδο του κόλπου της Ελούντας, έχει ιστορία που συνδέεται κυρίως με το λεπροκομείο, από το 1903 μέχρι το 1957. Η οχύρωση του άρχισε από τα αρχαία χρόνια, όταν προστάτευε το λιμάνι των Ολουνιτών. Οι Ενετοί το 1579 έχτισαν ένα νέο φρούριο πάνω στο παλιό, από τα πιο σημαντικά της Κρήτης.
Ο θρύλος λέει ότι σε αυτό ήταν κάποτε κλεισμένη η αρχοντοπούλα Λόνγκα, απ'όπου πήρε και το όνομα του, αν και η πιο πιθανή ετυμολογία είναι οι λατινικές λέξεις spina=αγκάθι και longa=μακριά. 
Το τελευταίο αυτό κάστρο της Κρήτης πρόσφερε καταφύγιο σε επαναστάτες του κρητικού πολέμου στα μέσα του 17ου αι, τους λεγόμενους Χαίνηδες. Το 1715 το κατέλαβαν οι Οθωμανοί, που ανέπτυξαν οικισμό. Τα εγκαταλελειμμένα τουρκικά σπίτια φιλοξένησαν τα άτομα που έπασχαν από τη νόσο του Χάνσεν, ενώ χτίστηκαν και νέα κτίρια στη συνέχεια.
Το 1939 ανατινάχτηκε με δυναμίτη, μεγάλο μέρος των ενετικών τειχών, δυστυχώς, για να περάσει ο περιμετρικός δρόμος του νησιού.


Αυτό ήταν ένα μικρό ταξίδι, από τους θησαυρούς της Ελλάδας.