Του Γενάρη θύμησες αλλοτινές...!

Μπήκε το 2016! Πόσα χρόνια μετράω!... και να λείπουν αυτοί που περιμένουν να πω, πόσα μετράω. Μπορώ μόνο να πω, ότι είναι τόσα, ώστε να σταματήσω να μετράω με αριθμούς.

Λέω απλά,... πόσα χρόνια μετράω... και σταματώ εκεί. Εκείνα ξέρουν πόσα είναι,.... κι εγώ απλά.... τα ξεχνώ. Ας θυμούνται μόνα τους. Εγώ αρκούμαι να θυμάμαι άλλα.

Κάτι από αυτά τα άλλα, θα μοιραστώ μαζί σας απόψε.

Ήταν Γενάρης, και σκεφτόμουν ότι ο επόμενος μήνας, είναι ο μήνας των γενεθλίων μου.

Ήθελα κάτι να κάνω. Έτσι για αλλαγή. Πάντα τα γενέθλιά μου έπεφταν απόκριες. Μπορούσα να κάνω ένα συνδυασμό. Άρχισα να το σκέφτομαι. Και μετά από πολλή σκέψη, που κράτησε ίσα με πέντε ολόκληρα λεπτά, αποφάσισα να κάνω πάρτι!

Η δόλια η οικογένειά μου, αναγκάστηκε να μπει στη φρενίτιδα και να πάρει μέρος. Πώς αλλιώς; Το επόμενο κιόλας πρωί, είχα επικοινωνήσει με το μαγαζί που ψώνιζα και που δεν υπάρχει σήμερα, όπως και πολλά άλλα, και τους ζήτησα το απόγευμα που θα περνούσα να μου είχαν ό,τι διακοσμητικό αποκριάτικο είχαν.

Μα από το Γενάρη;.... με ρώτησαν.

Ναι!.. τους απάντησα. Γιατί όταν οργανώνω κάτι το ξεκινώ πάντα ένα μήνα πριν. Δεν ήμουν ποτέ της τελευταίας στιγμής. Το ότι ήμουν της αστραπιαίας απόφασης, ήταν διαφορετικό.

Αποφάσιζα αστραπιαία, αλλά προετοίμαζα σχολαστικά! Τέτοια οργάνωση!

Το απόγευμα λοιπόν μετά τη δουλειά, πέρασα από το μαγαζί, και μου αράδιασαν τα πάντα μπροστά μου. Φανάρια, φρούτα, καμπάνες, όλα περίτεχνα φτιαγμένα από χαρτί που είναι κλειστό και όταν το ανοίγεις κάνει σχέδια σαν να είναι πλεγμένο. Γιρλάντες και κορδέλες έξω από τις συνηθισμένες και φυσικά, πήρα απ' όλα. Και δεν ξέχασα το χαρτοπόλεμο, ούτε τα φσσ φσσ.... που τα φυσάς και ανοίγει ένα μακρινάρι, με στόχο το πρόσωπο του άλλου.

 Τα έφερα σπίτι, και κάθισα με τις αδελφές μου να φτιάξουμε το μενού με περίσκεψη.

Πριν από αυτό όμως, έφτιαξα τη λίστα των καλεσμένων. Ο αριθμός τους έφτασε αισίως τα 45 άτομα. Όμως δεν ήταν δυνατό να χωρέσουμε όλοι, γι' αυτό και αποφάσισα να μεταφέρουμε τα έπιπλα σε ένα δωμάτιο. Αφήσαμε μόνο ένα καναπέ στο βάθος για να κάθονται οι κουρασμένοι, και σκόρπια καθίσματα εδώ κι εκεί. Μικρά τραπεζάκια σφηνωμένα σε γωνιές. Δουλειά με ''φούντες''! Τακτοποιήσαμε και το χώρο του μπουφέ.

Θα πρέπει να πω, πως το ευτύχημα ήταν πως δεν είχα πάρει όλα τα έπιπλα μου ακόμα. Κι έτσι μπορούσε να βολευτεί η κατάσταση. Ωστόσο το σπίτι ήδη έμοιαζε με βομβαρδισμένο.

Και ξαφνικά.... ο χρόνος σταμάτησε! Καλά,.. εγώ αποφάσισα να κάνω πάρτι. Επέλεξα και τους καλεσμένους, τα φαγητά, τα διακοσμητικά. Αλλά πώς θα χορεύαμε; Αφού δεν είχα ούτε κασετόφωνο. Κι έλεγα μέσα μου συνεχώς,… πως κάτι μου ξεφεύγει ....κάτι μου ξεφεύγει..., αλλά,.. δεν πήγαινε το μυαλό μου!

Τελείωσε! Είπα ότι θα κάνω πάρτι και θα έκανα πάρτι. Την άλλη μέρα το πρωί, έδρασα πάλι σαν τον σίφουνα. Πέρασα από το μαγαζί ενός γνωστού, και απλούστατα, πήρα ένα στερεοφωνικό με γραμμάτια. Πήρα ένα στερεοφωνικό με ενισχυτή και ηχεία, που ούτε αυτό υπάρχει σήμερα.

Παρήγγειλα και κασέτες ειδικά για το πάρτι. Μοντέρνοι χοροί, γνωστές επιτυχίες ντίσκο και slow, όλα με ρυθμό που ξεσηκώνει,  αλλά και κομμάτια  χορευτικά όλων των ειδών,  όπως τουίστ, μάμπο, μποσανόβα, τσάρλεστον, ακόμα και γιάνγκα και χάλι γκάλι.

Τι ωραία που ήταν! Κάθε απόγευμα μαζευόμασταν για να συγυρίσουμε, κι αντί γι' αυτό, το στήναμε στο χορό. Μη νομίζετε,.. κάναμε και δουλειά. Φτιάξαμε τις προσκλήσεις και μέσα βάλαμε και μια σελίδα πρόσθετη με κανόνες. Όλοι οι προσκεκλημένοι έπρεπε να έρθουν με μάσκες και να μη μιλούν με άλλους ώστε να μην αναγνωρισθούν πριν τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, που η οικοδέσποινα θα προσπαθούσε να μαντέψει ποιος κρύβεται πίσω από κάθε μάσκα. Κανείς δεν επιτρεπόταν να έρθει με κανονικά ρούχα. Είχαμε και βραβείο για την καλύτερη στολή, που θα έβγαινε με ψηφοφορία των καλεσμένων κάποια ορισμένη στιγμή. Φτιάξαμε και κασέτα με έναν πρόλογο της οικοδέσποινας, αφού ούτε εγώ θα μιλούσα. Το πάρτι θα γινόταν την προηγούμενη ημέρα των γενεθλίων, ώστε μετά τις δώδεκα να γιορτάσουμε τα γενέθλια , με χειροποίητη σπιτική τούρτα. Φτιάξαμε γι’ αυτό το σκοπό, όταν ήρθε η ώρα, μια υπέροχη τούρτα, που το σχέδιό της, ήταν μία σαλιάρα...

  Για την ώρα της ανάπαυλας, δημιουργήσαμε ένα παιχνίδι με αινίγματα, που οι παραπλανητικοί γρίφοι τους, παρέπεμπαν σε απαντήσεις που δεν πήγαινε το μυαλό, και αντιπροσώπευαν διάφορα αντικείμενα χιουμοριστικά. Για παράδειγμα, μπορεί να έλεγε… στα φύλλα του ξεχνιέσαι και νοιώθεις ανακούφιση,.. και η απάντηση να ήταν ένα χαρτί υγείας. Σε αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει να πω, ότι έπεσε πολύ γέλιο.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν προμηθεύτηκα και προβολείς χρωματιστούς και φωτορυθμικό, ώστε με τη μουσική να αναβοσβήνουν τα φώτα τους. Μία υπέροχη ιδιωτική ντισκοτέκ!

Όλα μελετημένα και φτιαγμένα με μεράκι και πολλή δουλειά. Και τα πάντα θα κυλούσαν υπέροχα. Μέχρι το πρωί της ημέρας του πάρτι.

Ανοίγουμε τα παράθυρά μας, και τι να δούμε; Όλα κάτασπρα! Είχε χιονίσει τη νύχτα, και τα πάντα είχαν σκεπαστεί από το τόσο υπέροχο χιόνι, που όμως δεν ήταν επιθυμητό εκείνη την ημέρα. Πώς θα έρχονταν οι καλεσμένοι, που έμεναν μακριά ; Και ήταν αρκετοί.  Άρχισαν τα τηλέφωνα και οι ανησυχίες! Η καρδιά μου χτυπούσε ξέφρενα, και η αγωνία μου έσπαγε τζάμια!

 Από το μεσημέρι , είχαμε αρχίσει να ετοιμάζουμε τις στολές που θα φορούσαμε, ώστε να μη ξεχάσουμε κάτι. Νωρίς το απόγευμα, ξέσπασε και ο πρώτος καβγάς. Είχαμε πάρει τόσο ζεστά τις ετοιμασίες, και είχαμε μπει όλοι τόσο πολύ στο ‘’πετσί του ρόλου’’ που θα παίζαμε, ώστε ο γαμπρός μου, τσακώθηκε με την γυναίκα του… για το μανό με το οποίο του έβαφε τα νύχια.

Διαφώνησαν για το χρώμα. Το φαντάζεστε; Αργότερα ρίξαμε πολύ γέλιο, με αυτές τις λεπτομέρειες.

Τελικά όλοι οι καλεσμένοι κατέβαλαν προσπάθειες και ήρθαν. Παραβρέθηκαν 42 άτομα από τα 45, ελαχιστότατη η αριθμητική απώλεια!  Μάλιστα κάποιοι που έμεναν πιο βόρεια, έλιωσαν με μάνικες το πάγο από τις πόρτες των αυτοκινήτων για να τα χρησιμοποιήσουν ώστε να φτάσουν στο προορισμό τους. Οι προσπάθειες όλων τρανταχτές. 

Τους υποδέχθηκε ένα σπίτι με διάπλατη την πόρτα. Με την ανιψιά μου ντυμένη καμαριέρα, να τους καλωσορίζει και να τους οδηγεί στο σαλόνι. Η μουσική έπαιζε, οι ένοικοι μου είχαν πει ότι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα, και μάλιστα κάποιοι, πεθαμένοι πια, είχαν συμπληρώσει πως κάθε ζωντάνια είναι επιθυμητή. Μαζεύονταν λοιπόν οι καλεσμένοι, και άρχιζαν να γλεντούν τηρώντας τους κανόνες στο έπακρον. Το αξιοσημείωτο είναι, ότι τα ζευγάρια ήρθαν χώρια για να μη τους γνωρίσω.

Πρώτη κατέφθασε μια μπαλαρίνα, που μπήκε κάνοντας πιρουέτα. Δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά με έκανε να σπάω το κεφάλι μου να βρω ποιος κρυβόταν κάτω από τη στολή και τη μάσκα. Άλλος πέταξε τα παπούτσια του με ταχύτητα, ώστε να μη προλάβει να δει κανείς ότι ήταν αντρικά, και φόρεσε ψηλοτάκουνα παπούτσια με τη φτέρνα έξω.

Άλλος είχε ντυθεί Ρασπούτιν, άλλος Κοσκωτάς, άλλος Ντόμινο, άλλος ποδοσφαιριστής, άλλος γιατρός, άλλος καλόγρια και όλες οι στολές ανεξαρτήτως φύλλου. Κάποιος Διογένης και μας σκόρπιζε φως με το φανάρι του. Άλλος ντουζιέρα και άλλος ζόμπι. Το ζευγάρι που είχε ντυθεί ζόμπι, είχε κάνει τόσο τέλειο μακιγιάζ, που παρότι έμεναν κοντά, δεν τους πήρε κανένα ταξί. Όλα ελάττωναν ταχύτητα αλλά έφευγαν σβέλτα χωρίς να τους πάρουν. Και κάποιος πονηρός δικός μου, μου είχε δείξει ότι θα φορέσει μία στολή, και ήρθε ντυμένος με διαφορετική, για να με μπερδέψει. Και θυμάμαι το μακιγιάζ του τραυματία, που ήταν φανταστικό, ώστε όλοι πιστέψαμε πως είχε χτυπήσει και από αυτό εμπνεύστηκε τη στολή του. Την ώρα της αποκάλυψης, δεν το συζητώ. Έπεσε τέτοιο γέλιο, γιατί όλοι είχαν βαλθεί να με δυσκολέψουν.

 Πολλά τα λάθη, και έναν μασκαρά δεν μπόρεσα παρ όλες τις προσπάθειες,  τελικά να βρω.

Έναν σκυφτό καμπούρη καλόγερο, που έκρυβε μια πανύψηλη φίλη μου, που όλη την ώρα καθόταν σκυφτή, για να μην την καταλάβω από το ύψος. Αν είναι δυνατόν! Και με δυσκόλεψε κι εκείνος ο έκφυλος γέρος, με το ξεκούμπωτο παντελόνι, που κυνηγούσε ό,τι φαινόταν θηλυκό, με τα σάλια να του τρέχουν. Και ήταν η αδελφή μου!

Αν εξαιρέσουμε το χιόνι, που έπαιξε κι αυτό το ρόλο του, το γέλιο, το φαΐ, ο χορός, το κέφι, ο χαρτοπόλεμος που για ένα χρόνο μετά ακόμα ξεπρόβαλε λίγος από κάποια χαραμάδα του πατώματος, οι κορδέλες, το τραγούδι και η ζωντάνια, έρεαν άφθονα.

Διασκεδάσαμε μέχρι πρωίας, και σήμερα μετά τόσα χρόνια που είναι μια ζωντανή ανάμνηση,  αναρωτιέμαι ένα πράγμα μόνο.

Είχαμε μεράκι, ήμασταν πιο νέοι, είχαμε ψυχή, είχαμε διάθεση για κέφι, για παρέα, για γέλιο, για ξεγνοιασιά! Είχαμε ζωή!!

Σε ποια στροφή του δρόμου, τα χάσαμε σχεδόν όλα… μαζί με τα νιάτα -πράγμα αναπόφευκτο- … και το κέφι και το γέλιο και τη ξεγνοιασιά, και έγιναν κι αυτά,… μαζί με τις στιγμές,.. υπέροχες θύμισες αλλοτινές;