Οι διακοπές που ονειρεύομαι! [ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ]

Γύρισα τις σελίδες στο ημερολόγιο της ζωής μου. Μια σύντομη αναδρομή και μια εσωτερική λαχτάρα, μου υπογράμμισε την πίκρα μέσα μου, για όλα τα προηγούμενα χρόνια που είχα να κάνω διακοπές. Αποφάσισα αυτό το καλοκαίρι, τίποτα να μη με κάνει να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, σε μια πόλη που καίγεται από το λιοπύρι του Αυγούστου.

Η αναμονή, ήταν πνοή αναγέννησης για την ψυχή μου, που για να την κάνω εντονότερη, σαν τον ασθενή που βιάζεται για την ίαση, άρχισα από νωρίς τα σχέδια. Κάπου στο υποσυνείδητο, παραφύλαγε ένας μικρούλης φόβος για τα απρόσμενα εμπόδια που σου γκρεμίζουν τις ελπίδες άπονα, χωρίς καμία τύψη. Αλλά απέφευγα να τον ταΐζω.

Να πήγαινα άραγε σε βουνό; Να έτρεχα ξέγνοιαστη ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα ρουφώντας άπληστα το καθαρό οξυγόνο και να αφήνω τη ματιά αμολητή να τρέχει σε λιβάδια και σε λόγγους, συλλέγοντας εικόνες, από πανέμορφα ηλιοβασιλέματα και έναστρο ουρανό; Δέλεαρ για τη φαντασία μου οι διακοπές στο βουνό.

Μα γρήγορα η αντιπολίτευση του μυαλού μου, κατέθεσε τη δική της πρόταση. "Θάλασσα." Είσαι γεννημένη σε μια χώρα, που φημίζεται για τα νησιά της και η θάλασσα της είναι πολύφερνη νύφη. "Ο κύβος ερρίφθη".

Διάλεξα σαν κλασσική Ελληνίδα τη θάλασσα.

Αλλά σε ποια κουκίδα στεριάς θα πάω να γεμίσω το κενό των προηγούμενων χρόνων; Σίγουρα όχι σε ένα νησί κοσμικό. Αντιπαθούσα ό,τι καθιερωνόταν επειδή ήταν της μόδας. Εγώ ήθελα κάτι πιο παραδοσιακό. Ήθελα ένα νησί με σοκάκια ανάμεσα σε σπίτια γραφικά, που στα μάτια μιας αστής σαν και μένα, μοιάζουν σαν μικρά παλάτια. Πόσο μακαρίζω όσους έχουν την τύχη να ζουν μακριά από τη τσιμεντούπολη!

Το πρωί καφές, δίπλα στο κύμα. Και μάλιστα, στο σημείο εκείνο που έρχεται με νάζι, σκάει και σου πετάει πιτσιλιές. Και σαν κάνεις πως το πιάνεις, υποχωρεί με τσαχπίνικες φιγούρες χορευτή, καλώντας σε να γίνεις η ντάμα του. 

Κι έπειτα να αφεθείς στη λαγνεία του νερού. Και την ώρα που η δροσιά του σου ξεπυρώνει το κορμί, να έρχονται οι αχτίδες, του ήλιου απεσταλμένες, να στο ξαναζεσταίνουν. Αυτό το αντιπάλεμα ανάμεσα τους είναι υπέροχο. Και στο τέλος, κουρασμένη από τον ήλιο και το κύμα, γεμάτη κόκκους άμμου, σαν αφηρημένη ζωγραφική στο δέρμα από κάποιον άγνωστο καλλιτέχνη, να διαλέγεις ένα μαγαζάκι από αυτά με το μαυροπίνακα που γράφουν το μενού με κιμωλία. Χωριάτικη, καλαμαράκια, χταπόδι, ένα σωρό καλούδια.

Και να λιώνεις από τη δροσερή γεύση μιας ανεπανάληπτης χωριάτικης σαλάτας που μοσχομυρίζει, ενόσω περιμένεις τα φρέσκα ψάρια που μοσχοβολούν αλμύρα και το χταπόδι στα κάρβουνα. Και κουρασμένη πια το βράδυ, ξαπλωμένη στην αμμουδιά, κοιτώντας τα άστρα και ακούγοντας τον παφλασμό του νερού, να βγάζεις κοροϊδευτικά τη γλώσσα στο χρόνο λέγοντας του. "Αυτές οι στιγμές είναι δικές μου.

Ψιτ! Δίνε του!" Και με ενδόμυχη ικανοποίηση, να τον βλέπεις να φεύγει με σκυφτό κεφάλι. 

 ............................................................................................

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ''ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ'' ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΟ mytripsonblog 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΨΟΓΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ