Σαν Φοίνικας…

Ήρθε ο ήλιος κι έσταξε

στάλες φωτός στα μάτια μου.

Απλόχερα μικρούλα ζεστασιά

 μου αγκαλιάζει το κορμί

 μου απαλύνει τις αισθήσεις .

Ριπές ανέμου αλύπητα χτυπούν.

 Ένοιωσα ένα τρεμούλιασμα.

Ζέστη και κρύο πάλευαν, 

μα ο άνεμος στο θρόνο.

Μάταιο είναι να ποθώ

ο ήλιος να νικήσει.

 Και πέρα στον ορίζοντα

έστρεψα τη ματιά μου.

Σαν κάλεσμα μου φάνηκε

και μια φυγής ανάγκη.

Να πιεστεί το βήμα μου

αργά να ξεμακρύνει

Για να κρατήσει απόσταση

απ’ όσα με πονούσαν.

Απ’ όλα όσα με πίκραναν

και  γέννησαν οδύνη.

Σαν ξάφνου να γιγάντωσε

η πρότερη η θλίψη

μα η μουσική του ορίζοντα

 ενίκησε τη μνήμη.

Κι ήρθες και στάθηκες σιμά.

Μου ‘πες να περιμένω.

Και εκεί σε μια μικρή γωνιά

εσκάλισες το χώμα.

Μικρούλη σπόρο της χαράς

φύτεψες να ριζώσει.

Πότισες με της πρωινής δροσιάς

λίγες δροσοσταλίδες

Που όμως ήταν αρκετές

η ελπίδα να βλαστήσει.

Με κοίταξες και μου έπιασες

δειλά – δειλά το χέρι.

Έσταξες άλλες δυο σταλιές

Και μου’ πες να προσέξω.

Δύο σταλιές σαν ενωθούν

Γίνονται αμέσως μία.

Ανάσανα..

Γιγάντωσα..

Γεννήθηκα απ’ τις στάχτες!

        

                              ..............................................////.......................................

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 14ο Επετειακό Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας

Καλή χρονιά σε όλους! Υγεία, αγάπη και ευημερία για το 2017