7.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΖΩΗΣ
Η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη….προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την ποιότητα της ….Αξιολογούμε θετικά και αναγνωρίζουμε τα όσα καλά έχουμε στη ζωή μας και δεν μεμψιμοιρούμε με ζήλεια και πίκρα για όσα δεν έχουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε για το καλύτερο. Ίσα-ίσα, ξεκινάμε από μία βάση ευγνωμοσύνης και αυτοεκτίμησης και στη συνέχεια προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την ποιότητα της ζωής μας, αναγνωρίζοντας ότι η ζωή μας είναι «πλούσια», όμορφη και θετική.
Μόλις έφτασε η Δευτέρα και είναι ήδη Παρασκευή.
... και ο μήνας έχει ήδη τελειώσει.
... και η χρονιά σχεδόν τελείωσε.
... και έχουν περάσει ήδη 40, 50 ή 60 χρόνια της ζωής μας.
... και συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε τους γονείς μας, τους φίλους μας.
Και συνειδητοποιούμε ότι είναι πολύ αργά για να επιστρέψουμε ...
Έτσι ... ας προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τον χρόνο που έχει απομείνει ...
Ας μην σταματήσουμε να ψάχνουμε για δραστηριότητες που μας αρέσουν ...
Χαμόγελο στα μικρά πράγματα της ζωής που βάζουν βάλσαμο
στις καρδιές μας.
Ας προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε το "μετά" ...
Το κάνω μετά ...
Θα πω μετά ...
Θα το σκεφτώ μετά ...
Αφήνουμε τα πάντα για αργότερα σαν το «μετά» να είναι δικό μας.
Επειδή αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι:
μετά, ο καφές κρυώνει ...
τότε οι προτεραιότητες αλλάζουν ...
μετά, η γοητεία είναι σπασμένη ...
μετά, η υγεία περνά ...
μετά, τα παιδιά μεγαλώνουν ...
μετά οι γονείς γερνούν ...
μετά, οι υποσχέσεις ξεχνιούνται ...
μετά, η μέρα γίνεται η νύχτα ...
μετά, η ζωή τελειώνει ...
Και μετά είναι συχνά πολύ αργά ...
Λοιπόν ... ας μην αφήσουμε τίποτα για αργότερα ...
Ας πετάξουμε τους ασήμαντους αριθμούς όπως την ηλικία, το βάρος και το ύψος……
Ας κρατήσουμε μόνον τους ευχάριστους φίλους.
Ας επιδιώξουμε να μαθαίνουμε συνεχώς! Να μην αφήνουμε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι “Αλτζχάιμερ”.
Ας απολαύσουμε τα απλά πράγματα.
Ας επιδιώξουμε την καλή διάθεση και το γέλιο στην ζωή μας . Ας κλάψουμε ακόμη…δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή…. Υπομένουμε, πενθούμε και προχωράμε παραπέρα.
Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας, ας τον κανακέψουμε και ας τον περιβάλουμε με ό,τι αγαπάμε. Το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας. Ας φροντίσουμε να είναι ευχάριστο .
Ας φροντίζουμε την υγεία μας. Καλή υγεία σημαίνει τα πάντα !
Ας προσπαθήσουμε να μην κάνουμε βόλτες στην ενοχή. Δεν ωφελεί.
Είναι σημαντικό να εκφράζουμε τα αισθήματά μας. να λέμε στους ανθρώπους που αγαπάμε, ότι τους αγαπάμε, σε κάθε ευκαιρία.
ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ Ο,ΤΙ:
Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές, που μας κόβουν την ανάσα !
Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα !
Το ταξίδι της ζωής δεν είναι, για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ’ ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστράμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας «…ρε γαμώτο….τι βόλτα!».
8.
Η ευτυχία είναι στιγμές
Όταν ζωγράφισα στο τοίχο του τροχόσπιτου μας αυτή την εικόνα και αυτό το γνωμικό έκανα μία αναδρομή στα όσα έζησα και σε όσα έμαθα. Η ζωή μετριέται λέει η φίλη από εκείνες που μας κόβεται η αναπνοή.. σκέφτηκα πόσες τέτοιες στιγμές έζησα.. αμέτρητες.. η κάθε μία ένα μικρό θαύμα.. μία μικρή στιγμή ευτυχίας. Είναι οι στιγμές που μας κάνουν να θέλουμε τη ζωή είτε για να την χαρούμε είτε για να την πολεμήσουμε και να βγούμε νικητές.
Τον άνδρα μου τον γνώρισα από.. αλληλογραφία.. εγώ για να μη ξεχάσω τα γαλλικά μου , εκείνος για να μάθει τα ελληνικά που άφησε πίσω του. Μία βαλίτσα γράμματα , 1 1/2 χρόνος.. αρχικά φιλία, μετά γνωριμία ψυχών, μετά φλερτ στο χαρτί και έπειτα.. έρωτας. Πρόταση γάμου με ένα τηλεγράφημα, ένα πόλεμος δικός μου με τους γονείς μου και..νάμαι..22 ετών με το νυφικό μου στη βαλίτσα στο αεροδρόμιο του Βελγίου. Πρώτη μας συνάντηση, πρώτη μας ματιά " Πόσο μικρή είσαι" μου είπε.. και με φίλησε "πόσο όμορφος είσαι" σκέφτηκα.
Από εκεί στο δημαρχείο, ντύθηκα σε ειδικό χώρο και μισή ώρα μετά στην εκκλησία καθολική αφού δεν υπήρχε ορθόδοξος εκείνη την ημέρα αλλά 1 χρόνο μετά στην Ελλάδα. Γύρω μου γαλλόφωνοι άγνωστοι φίλοι του.. "θέλεις να ζήσεις μαζί του όλη σου τη ζωή.. ρώτησε ο ιερέας" κι εγώ .. πάγωσα.. Θεέ μου σκέφτηκα.. τι κάνω.. παντρεύομαι ένα.. άγνωστο..
Έσκυψε στο αυτί μου και μου είπε: " Ξέρω πως ίσως δεν μ΄ αγαπάς ακόμη.. όμως σου ορκίζομαι ότι θα σ΄ αγαπώ μια ζωή και για τους δύο.. μου κόπηκε η ανάσα, ο πανικός έφυγε παρέα με τις αμφιβολίες. Είπα το ναι χωρίς σκέψη.. η ευτυχία είναι στιγμές και ήξερα πως θα μου χάριζε πολλές.
Ένα χρόνο μετά σε ξένη χώρα ένοιωσα πως θα γίνω μητέρα.. φοβήθηκα, ήθελα τους γονείς μου, τη χώρα μου.. φέρθηκα σκληρά , εκβιαστικά και αχάριστα. "Φεύγω Ελλάδα.. διάλεξε του είπα ένα βροχερό απόγευμα που γύρισε από τη δουλειά.. ή εμένα και το παιδί όμως.. στην Ελλάδα.. ή ..φεύγω..".
Μου κόπηκε ξανά η αναπνοή μέχρι να ακούσω ... : "Δώσε μου 1..2 μήνες να τακτοποιήσω ότι θα εγκαταλείψω .. και θα έρθω κι εγώ ..για πάντα, εσύ πάνε.. όπου νοιώθεις ευτυχισμένη.. θα έρθω, σου το είπα.. θα σε αγαπώ μέχρι το τέλος μου .."
Χρόνια μετά.. όταν οι κόρες μας έφηβες βρήκαν την βαλίτσα με τα γράμματα μας και γελούσαν πήγαμε σε μία ακρογιαλιά και τα.. κάψαμε.. στο φως του φεγγαριού. Τώρα μου λένε με παράπονο πως ζω μόνο γι’ αυτόν κι εκείνος για μένα.. ναι.. έχουν δίκιο.. ναι έχει δίκιο και η Γήινη Ματιά .. αξία έχουν όχι οι αναπνοές που σε ζουν αλλά εκείνες που σου κόβουν την ανάσα..
9.
“Καλώς ήλθες καινούργιε χρόνε”
Οι θαμώνες στο μπαρ, μετά την αλλαγή του χρόνου, ήταν πια ελάχιστοι. Έμενε στη μπάρα καθισμένος στο σκαμπό. Οι στάχτες του τσιγάρου του έγιναν σταχτί νιφάδες στο καπέλο δίπλα του. Το ημερολόγιο απέναντί έδειχνε Γενάρης 1972.
“Ένα ακόμα απ’ το ίδιο” είπε αργά.
Ο ώριμος μπάρμαν του έριξε μια ερευνητική ματιά. Του πέρασε ένα ακόμα ποτήρι ουίσκι με πάγο.
Το πήρε αργά στα χέρια του και ένιωσε τη φωτιά να κυλάει μέσα του. Τα μάτια του αφέθηκαν να ταξιδέψουν στις ανταύγειες του ποτηριού. Βούλιαζε σε μια λίμνη με αναμνήσεις.
--------------------
Την γνώρισε στο Πανεπιστήμιο σε άγρια χρόνια κάπου στο 1952. Η Λένα στη νομική κι αυτός στη φιλοσοφική. Έρωτας γεμάτος φωτιά. Μια φωτιά που έσβησε απ τη δική του ανυπαρξία σε αποφάσεις ζωής. Τον ήθελε, τον περίμενε, την διέψευσε.
Μέχρι που η συγκυρία των στιγμών τους έφερε πάλι μαζί. Δεκαέξι ολάκερα χρόνια μετά. Σε διαφορετικές όμως διαδρομές και δυστυχώς σε γκρίζα απόνερα. Εκείνος, ένα ρεμάλι χρεοκοπημένο, θαμώνας σε λέσχες, κυνηγημένος από τοκογλύφους του υπόκοσμου. Εκείνη φτασμένη δικηγόρος, προσέφερε τις υπηρεσίες της σε μια αλυσίδα με χαρτοπαικτικές λέσχες.
Είναι που η ζωή έχει την τελευταία λέξη. Για μια ακόμα φορά τον έσωσε απ τα νύχια τους με την παρουσία της. Μια ακόμα φορά τα κορμιά τους ενώθηκαν στο πάθος. Μέχρι εκείνο το βράδυ, τη μοιραία εκείνη νύχτα. Και έμελε πάλι εκείνος να είναι ο καταλύτης.
Ρούφηξε, με χείλη που έτρεμαν, το ποτό του. Και τα μάτια του βούλιαξαν πάλι στις αναμνήσεις. Τα κορμιά τους έλιωναν στου έρωτα τη φλόγα.
“Πρέπει να φύγεις αυτή τη στιγμή!” της είπε, όταν...
“Ηλίθια! Τίποτα δεν κατάλαβες λοιπόν;”
Ο Γρηγόρης, το μεγάλο αφεντικό της σπείρας, εισέβαλε έξαλλος στο σπίτι της. Τους βρήκε μαζί.
“Τι συμβαίνει Γρηγόρη; Πως μπαίνεις έτσι;” του απάντησε εκείνη.
Τα λόγια του, εκτός εαυτού, ήχησαν στα αυτιά της τραγικά.
“Έπεσες στην παγίδα του! Τον έβαλαν οι μπάτσοι να σε διπλαρώσει ηλίθια! Γνώριζαν τη σχέση σας και στον έριξαν από δίπλα. Τίποτα δεν πήρες χαμπάρι. Μια παγίδα ήταν όλα! Μας έστησαν, είναι εδώ!”
Ναι, η αστυνομία γνώριζε. Τον είχε του χεριού της. Και τον χρησιμοποίησε.
Όλα χάθηκαν από μπροστά της. Ήθελε να χαθεί από προσώπου γης.
“Άτιμε χαφιέ θα σε ξεκάνω!” βρυχήθηκε ο Γρηγόρης και το πιστόλι άστραψε στο χέρι του. Ο χρόνος σταμάτησε στην κραυγή της όταν έβαλε το σώμα της μπροστά στη σφαίρα.
“Μη!”
Την ένιωσε να αργοσβήνει στην αγκαλιά του ψελλίζοντας:
“Φαίνεται πως είναι μοιραίο οι στιγμές μας να κόβουν την ανάσα μας…”
“Λένα! Μη φεύγεις!”
“Όλη η ζωή μας μια αναπνοή… σε αγάπησα…” Έσβησε στα χέρια του με ένα πικρό χαμόγελο. Όλα χάνονταν ολόγυρα.
“Την έχασες;” ρώτησε ο μπάρμαν.
Τον κοίταξε με υγρά μάτια. “Χειρότερο… την πούλησα…” είπε με πνιγμένη φωνή.
“Αυτό από μένα” του είπε καθώς γέμιζε ένα ακόμα ποτήρι. Είδε τα χέρια του να σκαλίζουν στις τσέπες του σακακιού. Τράβηξε ένα τσαλακωμένο μαντήλι γεμάτο σκούρους λεκέδες. Το αίμα της. Το έσφιξε στη χούφτα του και του είπε:
“Είναι κάποιες στιγμές που σε στοιχειώνουν. Μετράνε σαν ολάκερη ζωή. Σου κόβουν την ανάσα. Καλή χρονιά...”
10.
ΣΕ ΔΙΠΛΟ ΡΟΛΟ!!!!
-Προχώρα, μπορείς να το κάνεις.
Το κάνεις κάθε βράδυ που φεύγουν όλοι και σβήνουν τα φώτα .
Έλα, πρέπει να καλύψεις την απουσία του, γιατί ο κόσμος ήρθε γι αυτόν.
Αν αναβληθεί το νούμερο του, όλοι θα ζητήσουν πίσω τα χρήματα τους και ξέρεις τι θα συμβεί τότε.
Ο Boss θα θυμώσει και δεν θα πληρωθεί κανείς.
Έλα , πιάσε το σχοινί και κάνε μια εντυπωσιακή είσοδο.
Κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Ίδιο σουλούπι, ίδια στολή, φοράς και τη μάσκα, φύγε λοιπόν.
Αν σε φοβίζουν τα φώτα και οι φωνές , κλείσε τα μάτια σου ή καλύτερα δέσε ένα μαντήλι, θα είναι πιο τρομακτικό , όσο για τις φωνές , θα σταματήσουν μόλις ξεκινήσεις.
Ξεκίνα, ο Boss ήδη σε ψάχνει για να αναγγείλεις το νούμερο του κι έχει νευριάσει που δεν σε βρίσκει.
Άκου, το κάνει ο ίδιος.
-Κυρίες και κύριοι , ετοιμαστείτε να υποδεχτείτε τον ένα και μοναδικό
Super Jamper.
Χαρίστε του το πιο δυνατό σας χειροκρότημα και μετά , κρατήστε ακόμα και την αναπνοή σας, γιατί το νούμερο του είναι πολύ επικίνδυνο.
ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!!!
-Μπράβο, έκανες πολύ ωραία είσοδο, δεν σε περίμεναν από εκεί.
Ανέβα ψηλά και πέτα .
1,2,3,4 ΤΩΡΑ, πιάσε το σχοινί.
Μπράβο!
1,2,3,4,5 ΤΩΡΑ , πιάσε την αιώρα και κρεμάσου ανάποδα.
1,2,3,4,5,6 ΤΩΡΑ, πέτα και πιάσε την άλλη αιώρα, μπράβο.
1,2,3,4,5,6,7,8 τί θα κάνεις; Το τριπλό άλμα;
Πρόσεχε!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!Τα κατάφερες!
Μόνο ο πατέρας το είχε καταφέρει αυτό, ο Super Jumper, ούτε που το προσπάθησε ποτέ.
Άκου τον κόσμο πως χειροκροτεί και φωνάζει!
Τους έκοψες την ανάσα.
Φύγε τώρα κι ετοιμάσου για το δικό σου νούμερο .
Ο ερωτευμένος Δον Ζουάν, γύρισε και δεν πιστεύει στα μάτια του.
Σε κοιτάζει πίσω από την κουρτίνα με το στόμα ανοικτό.
Σίγουρα περίμενε ότι θα είχες απασχολήσει και πάλι τον κόσμο με το δικό σου νούμερο.
Γρήγορα, άλλαξε και βάλε τη δική σου στολή.
Βγάλε την μάσκα και μη νοιάζεσαι για το μακιγιάζ, κανείς δεν θα δώσει σημασία σε ένα ξεβαμμένο κουτσό κλόουν.
Γρήγορα , πριν καταλάβει ο Boss τί έγινε.
Είσαι πολύ καλός, κάνεις τον κόσμο να γελάει, αλλά εσύ είσαι δυστυχισμένος.
Η θέση σου είναι ψηλά στον αέρα.
Φύγε από τη μέση, βγαίνουν τα άλογα κι αρχίζει η παρέλαση για το φινάλε.
-Πώς, τι;;
-Δώσε μου το χέρι σου , αδερφέ μου κι ανέβα πίσω μου στο άλογο.
Ο γύρος αυτός είναι αφιερωμένος σε σένα και τους γονείς μας.
Δεν ήξερα ότι μπορούσες να κάνεις αυτά τα νούμερα, νόμιζα ότι ήσουν ευχαριστημένος με τον ρόλο του κλόουν.
Πίστευα πως μετά το ατύχημα , που στοίχισε την ζωή των γωνιών μας και το δικό σου πόδι, δεν ήθελες να ανέβεις ξανά εκεί ψηλά.
Τώρα θα είναι πολύ ευχαριστημένοι, γιατί πάντα μας έλεγαν, πως
Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΑΝΑΠΝΟΩΝ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΒΕΤΑΙ Η ΑΝΑΣΑ.
Κι εμείς, από δω και πέρα, θα πετάμε μαζί και θα κόβουμε τις ανάσες όλων των άλλων.
11.
Ζωή
Αμίλητες ματιές μπροστά στ’ ανοιχτό παράθυρο
παλεύει η θλίψη με το αχνό χαμόγελο
κι ήχους γεννά και δάκρυα...
η ψυχή μετρά στιγμές και πόνους
Γεμίζει το δισάκι, κονταίνει το νήμα
Πόσο δυνατές γίνονται καμιά φορά οι σιωπές!
Απλώνονται θωπεύοντας υπάρξεις
ακουμπούν τις χαραμάδες της ψυχής και τις ματώνουν
Κι εσύ προσμένεις στην άκρη του δρόμου
βήματα γοργά να σμίξουν με τα δικά σου
να γίνουν ένα με το βήμα σου
να πατήσουν πάνω στα χνάρια σου…
να τρέξουν να σε προφτάσουν
να σταματήσουν το χρόνο, το χτύπο της καρδιάς
να σε ξαναγεννήσουν σε άλλη διάσταση
να δώσουν πνοή στα όνειρα που χάθηκαν στις σκιές…
Ένα βότσαλο στη λίμνη περιμένεις!
Ν' έρθει τ’ ακούνητα νερά της να ταράξει
να σχηματίσει κύκλους ομόκεντρους στη λεία της μορφή
να δώσει αφορμή στον ήλιο να χαμογελάσει
να σου δώσει λόγο να ζήσεις…
Για να ορίσεις νέα όρια, για να τα ξεπεράσεις
Όμως, οι δρόμοι δεν έγιναν για να τους θωρείς ασάλευτη καρτερικά
έγιναν για να τους διαβαίνεις ακόμα και χωρίς πόδια...
12.
Ρόδο
Ευθυτενής, πανέμορφος, ιππότης καβαλάρης
πάνω σε άσπρο άλογο, με ασημένια ασπίδα,
ερχόταν προς το μέρος μου, κοιτώντας με στα μάτια,
γύρισα και τον κοίταξα και ένιωσα ζαλάδα.
Θεέ μου, μην είναι όνειρο; Τι είναι πάλι τούτο;
Πού βρέθηκε ο ντελικανής στο δρόμο το δικό μου;
Μέριασε, μου’ πε, να διαβώ και μ’ έπιασε απ’ τη μέση,
παίρνοντας την ανάσα μου με το χαμόγελό του.
Θυμάμαι κείνο το φιλί, που’ ταν γλυκό σαν μέλι,
τον τρόπο που αναρίγησα και πώς καρδιοχτυπούσα.
Κι έπειτα όλα χάθηκαν, η γη, ο κόσμος όλος,
σαν στην καρδιά μου χάραξε τ’ όμορφο όνομά του.
Δεν ήταν μόνο μια στιγμή, μα κράτησε αιώνες,
εγώ γερμένη δίπλα του να βαριαναστενάζω,
κάθε φορά που μου’δινε τ’ ολόγιομο φιλί του
και’ παιρνα θάρρος στη ζωή για ν’ ανασάνω πάλι.
Κι αν τώρα πια αλάργεψε κι έμεινα πίσω μόνη
ξέρω πως θα’ ρθει η στιγμή τα μάτια του να ίδω,
την αγκαλιά του να χαρώ και το μειδίαμά του,
το βλέμμα που με μάγεψε και μ’ έκανε να ελπίζω.
Ιππότη μου πανέμορφε, ψηλέ μελαχρινέ μου,
μόνο μια φράση γνώριζε και να την ενθυμάσαι,
πως είμαι δω για χάρη σου, ρόδο μου, πρίγκηπά μου,
αιώνια να σε αγαπώ, πιστά να περιμένω.
13.
Οι ΑΝΆΣΕΣ ΜΟΥ!
Σαν να ταν χθες, που η πρώτη μέρα στο σκολειό,
στα παιδικά μου μάτια φάνταζε μαγεία.
Με μια λαχτάρα στην μικρή μου την καρδιά,
να μάθω γράμματα, να γίνω μια κυρία!
Σαν να ταν χθες, που με κρατούσες αγκαλιά,
και εγώ με σένα νε τρελά ερωτευμένη,
εκεί μπροστα στης εκκλησίας τα σκαλιά,
σού πα το ΝΑΙ και γίναμε κι οι δυό ευτυχισμένοι.
Σαν να ταν χθες, που είχε γεμίσει η αγκαλιά,
μ ένα και δυο πανέμορφα αγγελούδια
και εκείνα μοιάζανε στα μάτια μου τα δυο,
μ όλου του κόσμου τα πολύχρωμα λουλούδια.
Σαν να ταν χθες, που μεγαλώσαν ξαφνικά΄
και σαν πουλιά πετάξαν μακριά μας
και εγώ ευχόμουνα σε κάθε προσευχή,
ευτυχισμένα Θε μου να ναι τα παιδιά μας.
Σαν να ταν χθες που ένα χεράκι τρυφερό,
μ εμπιστοσύνη με κρατούσε είναι αλήθεια.
Με μια φωνούλα στα αυτιά μου μαγική,
πες μου γιαγιά μου παραμύθια!
Πατήστε εδώ για να γυρίσετε στην αρχική και να βαθμολογήσετε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.